Wiersz sentymentalny

Jeżyk

Wiosko kochana, wiosko nad rzeką
Czemu do ciebie wciąż tak daleko
Rad bym odwiedzić husowskie sioło
Wciąż się rozglądam za tobą w koło

Brak mi zieleni, która w spiekocie
Była schronieniem, gdy po robocie
W gorącym słońcu, w upalnym skwarze
Dała wytchnienie w cienistym jarze

Wspominam twoje łąki zielone
Gdy z traw kwitnących wzbił się skowronek
Wzlatując w niebo, po chwili znika
Lecz swoim śpiewem cieszy rolnika

Który strudzony na swym ugorze
Z wiarą powtarza, dopomóż Boże
Wspominam kościół z dwoma wieżami
Które wysoko ponad domami

Przypominały że z Bożą wolą
Człek wiele może, trudniąc sie rolą
Miłe wspomnienia budzi też szkoła
Do której z rana dziatwa wesoła

Szła, by się uczyć jak żyć, pracować
I swoich ojców wiary dochować
Byli w niej zacni nauczyciele
Którym w swym życiu zawdzięczam wiele

To ich nauka i dobre rady
Sprawiły również, że sam w ich ślady
Szedłem by wiedzą od nich pobraną
Kształtować młodzież naszą kochaną

Ucząc jak godnie krocząc przez życie
W trudzie i znoju, czy w dobrobycie
Być tym, co rękę poda bliźniemu
I swą pomocą służy drugiemu

Wdzięczny więc jestem za przekazaną
Wiedzę przed laty tu otrzymaną
Za dobre serce za mądre słowa
W swojej pamięci wciąż je zachowam.

Wieczorną porą zanotował
Józef Jeżowski. Koszalin