Twórczość ..... Jacka

Jeżyk

Każdy z nas, czy tego chce czy też nie, pozostawia po sobie dorobek swojego życia, swojej pracy, osobistych osiągnięć. To wszystko zapisuje się niemal automatycznie, niezależnie od tego, czy tego chcemy czy też nie.

Jacek pozostawił po sobie kilka wierszy. Było ich wiele ( kiedyś je przeglądałem) ale nie były one w jakiś sposób uporządkowane, systematycznie gromadzone. Zwykle zapisywane były na luźnych kartkach papieru i dla tego zachowało sie zaledwie kilka z nich. Jednak i one są w jakimś stopniu zwierciadłem osobowości, doznań i postrzegania otaczającej rzeczywistości. Jeden z nich nosi tytuł "MAJ" a ponieważ wkrótce miesiąc maj się zakończy, wkleję go jako pierwszy :

MAJ

A wtedy był już maj
I bzy pachniały szczerozłote
A w sercu topniał żar
I stawał się popiołem

I stawał się popiołem
Gdy serce obumarło
Wspomnienie które było
W pamięci się zatarło

Pachniał jaśmin. pachniał maj
I księżyc złoto świecił
A w duszy błysła łza
Smutku, tęsknoty, beznadziei

Jeżyk

Kolejny wiersz Jacka który wkleję, nosi tytuł "Szare dni" Któż z nas ich niema ?

SZARE DNI

Gdy szare dni pokryje szron
I lodem skute zasną oczy
Odleci stadem czarnych wron
Tysiące koszmarnych długich nocy

Tysiąca dni ucichnie ból
Kamiennej klatki widmo białe
I wreszcie zniknie gruby sznur
Com przyciął go na swoją miarę

Zbliźnią się rany durnych lat
Duszące szpony puszczą gardło
Przestanie piec pamięci bat
I niepamięci przyjdzie czarność

Lecz dziś to trwa, rozrywa, żre
Sumienia targa struny czułe
I każda noc i każdy dzień
I każda myśl ogromnym bólem

Jeżyk

WSPOMNIENIE MŁODOŚCI

Czy pamiętasz tę chatkę
Pod strzechą i zapach kwiatów
W wieczornym ogrodzie
I gruszę obok zagrody
Czy pamiętasz ?

Czy pamiętasz izbę w tej chacie
Gdy ręce matki tuliły twą głowę
A ojciec chleb kroił na stole
I ogień płonący wesoło w kominie
Czy pamiętasz ?

Czy pamiętasz te lata młodości
To morze rojeń i uniesień
Bezbrzeżna pełnia kolorów lata
I to wszystko co cię zachwyca
Czy pamiętasz ?

I wspominasz cudowne lata minione
Gdy jesień życia nastała
A w sercu tęsknota i smutek
I łza niejedna z oczu twych spływa
Czy pamiętasz ?

Jeżyk

ŻYCIE

Życie jest drogą prostą lub krętą
Jest szczęściem i jest złem
Myślimy cóż na to zrobić
A żyć tak dalej, jaki tu sens

Jak zeschłe trawy, jak zieleń złota
Osnuła pajęczyną nasz byt
Ale życie ludzkie jakby wiatr miotał
Pożółkłe liście w wieczornej godzinie

Odchodzi człowiek w barwach wieczoru
Zostawia smutek i martwą ciszę
I tak jak dawniej nad tą mogiłą
Pożółkłe liście wiatr kołysze

I tak jak dawniej tak i teraz
Blask księżycowy zasieje cisze
Przeniesie życie w przestrzeń martwą
Lecz ja już tego nie usłyszę

Jeżyk

MROK

I mrok czasami też się zmienia
Jak nasze życie ludzkie
Zostaje smutek i wspomnienia
I łzy lecące, także smutne

A może by tak czasem zmienić
Mrok w jutrzenkę porannego słońca
I zamiast złości dawać miłość
I niech tak będzie już do końca

Więc póki czas jest jeszcze na to
Nie dopuszczajmy mroku
Niech zawsze z nami będzie radość
Niech łza nie błyśnie w naszym oku

Jeżyk

Wiersz "Spacer" jest ostatnim z dostępnych mi wierszy Jacka. Myślę że jest udany i trafnie oddaje rzeczywistość do której się odnosi :

SPACER

Ile tam tysięcy nawet w niepogody
Depcze w swoim kółku godziną swobody
Oko zawieszone z tęsknotą gdzieś w chmurach
To codzienny spacer w tych ponurych murach

Jedni z rezygnacją trzymają się cienia
Smutni, spochmurnieli czekają zwolnienia
Drudzy znowu gwarni gadają od rzeczy
Ja tu już raz byłem, nikt mi nie zaprzeczy

Tych najbardziej mi żal, nikt im nie pomorze
Wielu nawet nie chce byś to zrobił Boże
I choć Twoja łaska jest pewno bez granic
Część z nich znowu wyjdzie, ale kara na nic

Powrócą niebawem by w tym błędnym kole
Ze skargą na wyrok obnosić swe dole
Na nowo się zamknie krąg straconych ludzi
Może wiersz ten litość w Tobie Boże wzbudzi

Kto im podaruje choćby cień nadziei
Szansę przecież wszyscy jednakową mieli
Drogę wszyscy znali, do prawdy, do Boga
Dla czego w tym kółku kończy się ich droga ?

pilipiuk

Inspiracja Marylą Rodowicz?

Jeżyk

Rzeczywiście, tak można sądzić. Jest tu pewne podobieństwo, ale wydaje mi się iż nie był w stanie w sposób zamierzony skorzystać z dostępnych wzorców.

Pytasz kim jest Jacek ? Husowianie to wiedzą. Był moim bratankiem. Piszę "był" ponieważ zmarł nieco ponad półtora roku temu. W ogromnej ilości swojego wolnego czasu jakim dysponował, niekiedy coś pisał. Czasem własne przemyślenia na niektóre polityczne czy społeczne tematy ( te raczej nie nadają sie do wklejenia, ponieważ graniczą z światem fantazji) a w większości tworzył własną poezję. Podobała mi się duża różnorodność jego stylu i formy. Zamieściłem tu małą jej próbkę. Było ich więcej ale jak na razie tylko te są mi dostępne. Opisywał w niej rzeczywistość z jaką ( na własne życzenie ) przyszło mu się zmierzyć w swoim życiu. Lubił też ubarwiać swoją osobę, przedstawiać ją w nierealnych, pozytywnych okolicznościach.

Jeżyk

Otrzymałem niedawno z Husowa od siostry, kilka kolejnych wierszy Jacka i różnych jego przemyśleń, nazwę je, moralno- filozoficznych. Wklejam je jako pewną ciekawostkę, przykład bardzo skomplikowanego charakteru człowieka. Przyglądając się tym zapiskom można dojść do wniosku że drzemały w nim jakby dwie sprzeczności. Z jednej strony poprawność myślenia i postrzegania właściwej postawy człowieka, pewnych uniwersalnych wartości, a z drugiej strony ogromna rozbieżność w codziennym życiu, tak odmiennym od tych, o których pisał w wierszach i które doceniał w swoim sumieniu, jak się wydaje :

SAMOTNOŚĆ

Gdy stoję samotny w wieczornej godzinie
A okrąg świata hen daleko płynie

Zaś skrzydła anioła które osłaniały
Były zbyt daleko, w przestrzeń odleciały

Za krąg tego świata, za ten padół ziemski
I były przyczyną mej sromotnej klęski

W wieczornej godzinie stoję zadumany
I nie wiem czy kolejny ranek będzie mi dodany

Błogosławieni którzy w czasie gromów
Nie utracili równowagi ducha

Którzy na widok spustoszeń i gromów
Nie płynie w sercu pieśń rozpaczy głucha

Którzy wśród nocy nieprzebytych cieni
Nie tracą wiary w blask rannych promieni

Błogosławieni.....

~~ # ~~ # ~~ # ~~

Jest jedna miłość
Która nie liczy na wzajemność
Nie szczędzi ofiar, płacze
I przebacza odepchnięta
To miłość matki, święta...

Jeżyk

WARTOŚĆ MIJAJĄCEGO CZASU

Czymże jest nasze życie jeśli nie doczesną wędrówką do wieczności
Dojrzewamy całe życie, ale bardzo ważne w tym wszystkim jest to, jak to czynimy
Trzeba dojrzewać w czynieniu dobra, a gdy przyjdzie kres naszej wędrówki
Kres naszego dojrzewania, to wtedy przekroczymy próg nieba
I do tego należy dążyć całe nasze doczesne bytowanie na tej ziemi

Całe nasze życie jest czasem podejmowania wyborów, dobrych lub złych
Więc zanim cokolwiek uczynimy, pomyślmy, przystańmy w gonitwie życia
Abyśmy nigdy niczego nie załowali, aby nasze wybory były zawsze trafne dla nas
I dla bliźnich którzy nas otaczają

Czas jest dany każdemu człowiekowi, tylko mało kto potrafi go wykorzystać
Najczęściej go marnujemy i twierdzimy w swej przewrotności że brak nam czasu
A my bezmyślnie trwonimy go na rzeczy błahe i nieistotne.

~~~~#~~~~#~~~~

Ps.

Hmm, madre słowa. Myślę jednak ze autor korzystał tu z innych źródeł, tak jak wcześniej sugerował to Pilipiuk. Tu się z tym zgodzę.

Jeżyk

WSPOMNIENIE

Idąc cmentarną aleją
Szukam ciebie mój przyjacielu

Choć przez krótką chwilę
Chciał bym być przy tobie

Ale widzę astry na jesiennym grobie
Ile to już lat, ile dni i dat

A pożółkły list od ciebie
Jeszcze bardziej zbladł

Jeżyk

LATO

Uroki lata przeminą
Wśród szumu dębów, modrzewi
Słońce zachodzi już wcześniej
Nie słychać słowiczych treli

Ścieżki pośród pól cichych
I drzew wysokich w gęstwinie
Gdzieniegdzie już złote liście
Zapewne lato odpłynie

Ciche pola i chaty
I stare omszone drzewa
W blasku zachodu słońca
Lato złotem odziewa

Jeżyk

JESIEŃ

Nadchodzi strojna, kolorowa
Przybrana w białe mgły
Stanęła w sadzie jak królowa
Spędzi tu wiele dni

Ozłoci grusze oczerni śliwy
Popłynie w siną dal
I wnet się z nami pożegna
Zostanie smutek, żal

Zanim zatraci urok
Odpłynie w cichą noc długą
Jeszcze otuli nas mgłami
Ugości jesienną szarugą

Jeżyk

Ten wiersz będzie bez tytułu ponieważ górny kawałek kartki jest urwany Smutny

Wiatr gnie smereki i sosny
W okna mi deszcz siecze
Cicho się moja dusza
Po mgławych drogach wlecze

Ku turniom płynie krzesanym
Ku świerkom nad przepaściami
Gdzie widmo bożych tajemnic
Zmaga się w szumach z nami

Ku wierchom dąży strzelistym
Spowitym w poświacie złota
Gdzieś w bezkresnych przestrzeniach
Samotna lśni tęsknota

Wiatr gnie sieroce sosny
Mgławica deszczem prószy
Hej góry, zaklęte góry
Tak tęskno mojej duszy

~~~~~~~~~~~~~~

Niektóre wiersze Jacka są świetne. Duża lekkość wyrazu, skojarzeń.
Przypomina mi się tu ewangeliczna przypowieść o talentach. Ktoś zakopał je do ziemi aby nie zaginęły, inny je pomnożył. Myślę że Jacek należał wyraźnie do tej pierwszej grupy. A szkoda. Myślę że otrzymany talent tkwi zakopany w ziemi

Być może wzorował się na wierszu Jana Pawła II pt. :

"Do Sosny Polskiej"

Gdzie winnice, gdzie wonne pomarańcze rosną,
Ty domowy mój prostaku, zakopiańska sosno,
Od matki i sióstr oderwana rodu,
Stoisz, sieroto, pośród cudzego ogrodu.

Jakże tu miłym jesteś gościem memu oku,
Bowiem oboje doświadczamy jednego wyroku.
I mnie także przeniosła pielgrzymka daleka.
I mnie w cudzej ziemi czas życia ucieka.

Czemuś-choć cię starania cudze otoczyły,
Nie rozwinęła wzrostu-utraciła siły?
Masz tu wcześniej i słońce, i rosy wiośniane.
A przecież twe gałązki bledną pochylane.

Więdniesz, usychasz,
smutna wśród kwietnej płaszczyzny
I nie ma dla ciebie życia,
bo nie ma Ojczyzny. Drzewo wierne!

Nie zniesiesz wygnania, tęsknoty
Jeszcze trochę jesiennej i zimowej słoty,
A padniesz martwa-obca ziemia cię pogrzebie-Drzewo moje!
Czy będę szczęśliwszy od ciebie?

Jeżyk

ROZSTANIE

Piszę na szybie litery twego imienia
A w sercu rysuję twą postać
Czy tak być musi, musiało
Że znów musimy się rozstać

Deszcz rozmazał na szybie twe imię
I wnet się chyba rozpłaczę
Czy tak być musi, musiało
Czy jeszcze cię kiedyś zobaczę

Co znaczy ból samotności
Gdy serca dwa tęsknią do siebie
Czy jeszcze cię kiedyś zobaczę
Być może spotkamy się w niebie

#########

I tym wierszem o rozstaniu, rozstajemy się z twórczością Jacka.