Tu ciągle nowe--- wiersze Jeżykowe

Jeżyk

NOWE OBLICZE KOŚCIOŁA

W ostatnich latach tyle zmian
Nowi biskupi dziś w kościele
Duch Święty leczy kościół z ran
Jego działanie w zbawczym dziele

Odnowy dzieło rozpoczęte
W czasach papieża od uśmiechu
Jakże potrzebne dzieło święte
W kończącym się dwudziestym wieku

Kolejne lata wielkich zmian
Jan Paweł Drugi wówczas włada
Roztropność, mądrość, dał mu Pan
Bezbożny system się rozpada

Gdy zasnął w Panu papież z Polski
Po latach służby i cierpienia
Zawsze ofiarny pełen troski
Postać kościoła znów się zmienia

Papież Franciszek ster przejmuje
Nowe nadzieje niesie z sobą
Wciąż czymś niezwykłym zaskakuje
Bo wyjątkową a jest osobą

Obcy mu sztafaż, zbędne służby
Chce za przykładem iść Jezusa
Nie pragnie aby mu służono
Bo taka jest Franciszka dusza

Ci co w poprzednim tkwią systemie
Niechętnie widzą te nowości
Minionych wieków duch w nich drzemie
Stary, skostniały duch przeszłości

Kiedyś przed laty łódź Piotrowa
Płynęła po wzburzonej fali
Dzisiaj Franciszek nią kieruje
Płomień nadziej tli się w dali

Terapia wcale nie wstrząsowa
Ważny jest przykład, nauczanie
I Ewangelii święte słowa
Wspieraj Franciszka Dobry Panie

Obdarz go zdrowiem, wskaż kierunek
Niech mądrość boża wciąż nim rządzi
Pośpiesz w potrzebie na ratunek
Niechaj Twój kościół już nie błądzi

Wszystko jest Panie w Twojej mocy
Ty uciszyłeś fale morza
Kościół nie zginie w mroku nocy
Bo wciąż go wspiera łaska Boża

Jeżyk 17. 06. 2014

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeżyk

SZLI NA ZACHÓD OSADNICY

Kiedy umilkły echa wojny
Odeszło zło które w niej drzemie
Na zachód szli z dalekich stron
Aby zasiedlać nowe ziemie

Pozostawiali zgliszcza domów
I swe uprawne żyzne pola
I szli by znaleźć własny kąt
Z Wołynia, Wilna, Tarnopola

Poznali wojny gorzki smak
Okrutne rzezie i pogromy
Tu budowali nowe życie
Tu zajmowali nowe domy

A także ci co latek parę
Byli na frontach drugiej wojny
Na zachód szli z dalekich stron
Kiedy już nadszedł czas spokojny

Służyli w armiach sojuszniczych
Szli ramię w ranię do zwycięstwa
By przynieść wolność swej ojczyźnie
Dając ofiarę krwi i męstwa

W bitwie o Tobruk czy Casino
W Norwegii, Libii, Palestynie
To im należny Dzień Zwycięstwa
I pamięć o nich nie zaginie

Po latach zmagań , okropności
Kiedy już nadszedł czas pokoju
Na zachód szli z dalekich stron
By tu pracować w trudzie znoju

Na chleb powszedni, łyżkę strawy
Dla swej rodziny , dla Ojczyzny
Która po latach wielkich zmagań
Leczyła w trudzie rany, blizny

Jeżyk 6. 07. 2014

[link widoczny dla zalogowanych]

Ps.

Wklejone zdjęcie na stronce doskonale obrazuje powojenne lata, gdy podróżowano na dachach wagonów. Tak liczna była migracja w tamtym czasie. W podobnych warunkach powracał mój ojciec i siostra, gdy w 1947 roku wracali z odwiedzin naszego wujka, Jana Cieszyńskiego w Miechowicach Oławskich. Zdołali ulokować się na zderzakach wagonu, i tak z Wrocławia wracali do Rzeszowa. Być może trudno im było wdrapać się na dach wagonu. Na dostanie się do wnętrza wagonu nie było szans. Ten wielki tłok powodowali również szabrownicy, którzy co cenniejsze rzeczy rabowali z pozostawionych pustych poniemieckich domów poprzednich właścicieli

Wujek Jan mieszkał w Tarnawce w opuszczonej po wojnie plebanii ukraińskiego popa. Dziś tamta drewniana plebania już nie istnieje, gdyż wybudowano w latach siedemdziesiątych nową, murowaną, którą poświęcił ks. biskup Tadeusz Błaszkiewicz. Spędzałem wówczas z małżonką urlop w Husowie i z ojcem w trójkę wybraliśmy się do Tarnawki na tę uroczystość powiązaną z tamtejszym odpustem w święto Matki Boskiej Jagodnej (tak je nazywano) w pierwszą niedzielę lipca

Tu gdzie mieszkam co roku w początkach marca obchodzony jest Dzień Osadnika. Czwartego marca wyzwolono te rejony. Dawniej były to spotkania z pierwszymi osadnikami. Dzielili się oni swoimi wspomnieniami z tamtych trudnych i burzliwych powojennych lat. Dziś niestety mieszka tu już drugie i trzecie pokolenie pierwszych osadników, więc tą uroczystość uświetniają inne imprezy czy wystąpienia. W wierszu wspomniałem o osadnikach z dawniejszych Kresów Wschodnich. Była to liczna grupa Polaków, tych którym udało się ujść przed rzezią ukraińskich nacjonalistów. Na mojej ulicy osiedliło się w powojennych latach trzy rodziny Ukraińskie. Dziś pozostało już ich młodsze pokolenie Jest to nie duża ulica, ok. 20 domków jednorodzinnych. Moim najbliższym sąsiadem był pan Wolf. Zmarł kilka lat temu. W czasie wojny służył w niemieckiej armii. Nazwisko świadczy o niemieckim rodowodzie. Natomiast jego małżonka mimo swoich latek trzyma sie dobrze. Pochodzi z okolic Lidy z północno wschodnich dawnych terenów Polski. Pan Wolf wiele mi opowiadał z swoich wojennych przeżyć. Z jego opowieści pamiętam pewne zabawne zdarzenie. Było to na żołnierskiej stołówce pod koniec wojny, kiedy wiara w zwycięstwo była już wątła, a poparcie dla wodza Trzeciej Rzeszy marne. Obiadowa zupa nie był dość smaczna. Jeden z żołnierzy wziął talerz z resztką zupy i pochlapał łyżka wiszący w stołówce portret Hitlera. Gdy przyszedł ich dowódca, spojrzał i mówi. O main Firer i ty tą zupę jadłeś ? Mruga

Jeżyk

POWSTANIE WARSZAWSKIE

Sześćdziesiąt trzy powstańczych dni
W godzinie "W" rozpoczęte
Warszawa musi wolną być
To ich marzenie święte

Marzyła im się Polska
Ta bez tyranii, przemocy
Przed nimi wiele krwawych dni
I nieprzespanych nocy

Powstańcze barykady
I to niezwykłe męstwo
W dłoni pistolet i granat
I ta nadzieja w zwycięstwo

W jakże nierównej walce
Z silnym i butnym wrogiem
Ale z nadzieją w sercu
W zgodzie z sumieniem i Bogiem

Były przyjaźnie, miłości
Wszak miłość nie zna granic
Nie ważne są okoliczności
I wszystko inne na nic

Gdy serca się kochają
I chcą być zawsze razem
Przysięgę swa składali
W piwnicy, przed obrazem

Kapelan związał dłonie
Koledzy gośćmi byli
Złożyli im życzenia
By długo w szczęściu żyli

O wiele częściej jednak
Msza na podwórku polowa
I ciała w skleconej trumnie
I pożegnania słowa

Że byli, że walczyli
Z życia złożyli ofiarę
Dla wolnej i godnej Ojczyzny
Bynajmniej nie za karę

To przecież wymóg czasu
Kiedy Ojczyzna w potrzebie
Poszli odebrać nagrodę
Od Najwyższego, tam w niebie

A kiedy zgasły nadzieje
I w gardle więzły słowa
Szli pod eskortą w kolumnie
Wprost do obozu Pruszkowa

Jeżyk 1. 08. 2014
w rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeżyk

Wspomnienia uczestniczki Powstania Warszawskiego, Aliny Janowskiej

Jeżyk

PRZEDWYBORCZE KOALICJE

Chociaż ich dzielą waśnie i spory
To łączy jedno, bliskie wybory
Jarek z uśmiechem partnerów wita
Wnet będzie Czwarta Rzeczpospolita

Ziobro poważny i powściągliwy
Uśmiech Gowina nie jest życzliwy
W dłoniach protokół lecz kwaśna mina
Nie trudno zgadnąć jaka przyczyna

Miejsca na listach, kiepska pociecha
Lepiej bywało za czasów Lecha
Wciąż się pamięta grzechy przeszłości
Dawne urazy, nie lojalności

No i programy, czyj będzie górą
To może skończyć się awanturą
Wiele ich dzieli a łączy mało
Czy długo przetrwa to nowe ciało ?

Po drugiej stronie, tam na lewicy
Miller podobny scenariusz ćwiczy
Do Palikota wciąż puszcza oko
Jednak ten cwany, mierzy wysoko

Pięćdziesiąt procent miejsc to za mało
Jest przecież inne lewackie ciało
Wszystkim po równo i sprawiedliwie
Przedstawiam sprawy jasno, uczciwie

Zaś znany lider od Palikota....
To jest podstępna chytra robota
Jak tamta pomoc dla Ukrainy
To koń trojański,podstępny,chciwy

Co z tego wyjdzie, to czas pokarze
A bliska przyszłość przyniesie w darze
Może ludowcy razem z Korwinem
Do polityki wbiją się klinem ?

Na szczytach władzy ciągłe afery
Kto mówi prawdę, kto jest tu szczery
Chytre podsłuchy, niezręczne słowa
Dziwna, przewrotna ministrów mowa

Sienkiewicz, Belka, także Sikorski
Prywatnie mówią językiem szorstkim
Od k.... od h.. coś w tym rodzaju
Takie słownictwo dziś w naszym kraju

Oficjalnie wszystko jest cacy
W tym przekonaniu żyją rodacy
Co jednak w duszy tkwi gdzieś głęboko
Wiedzą najlepiej, ci tam wysoko

Co czas przyniesie, któż to odgadnie
Jakie pomysły kryją się na dnie
Jedno jest pewne, że z Tusk i Jary
Nie pójdą razem do tańca w pary

15. 08. 2014

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeżyk

UKRAINA

Ukraina choć nie cała
Wejść do Unii bardzo chciała
Lecz prezydent miał swe zdanie
Tak jak było pozostanie

Wnet zaczęła się wojenka
Dla nas Unia to rzecz święta
Skrzyknięto się na Majdanie
My do Unii drogi panie

Na Majdanie jest pół miasta
Chcemy Unii, koniec, basta
Berkut w akcji, padły strzały
Krwią zbroczony Majdan cały

Janukowycz późną nocą
Nagle znika, gdzie i po co ?
Zamęt chaos, bezkrólewie
Gdzie prezydent ? Nikt nic nie wie

Putin obserwuje sprawę
Czas już skończyć tę zabawę
Referendum wnet na Krymie
Przecież to rosyjskie ziemie

Muszą wrócić do macierzy
Bo są nasze, bądźmy szczerzy
Także Ługańsk wraz z Donbasem
Tamte ziemie też są nasze

Ta zaborcza polityka
Ze sprzeciwem się spotyka
Będą sankcje i nadzieje
A na wschodzie krew się leje

Putin wciąż muskuły pręży
Kto tu przegra, kto zwycięży
Jakby stracił nagle głowę
Te zapędy mocarstwowe

Krym, Mołdawia oraz Gruzja
Więc sukcesów będzie fuzja
Raz podstępem raz przemocą
Biały konwój jechał nocą

Co przewoził, nie wiadomo
Nie dał sprawdzić się nikomu
Wciąż przerzuca przez granicę
Działa, czołgi i haubice

Niepodległość to rzecz święta
Ukraina wciąż pamięta
Ta zależność od sąsiada
Niepodległość to jest rada

Wielki niedźwiedź ma pazury
I warunki stawia z góry
Jeśli swobód chcecie więcej
To na zimę gaz zakręcę

1. 09. 2014

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeżyk

CZTERY PORY ROKU

Wiosna jest tą porą roku
Co nadzieję budzi
I wśród fauny i wśród flory
A zwłaszcza wśród ludzi

Gdy zimowa biała kołdra
Zbyt cienka się staje
Wartko w rzekach płynie woda
Wezbrały ruczaje

Kolorami się już barwią
Łąki i ogrody
Na mokradłach chodzi czapla
Ożywają wody

Jasne słońce blaskiem wita
I mocniej przygrzewa
Leśne ptactwo się ożywia
Zielenieją drzewa

Pąk rozkwita na czereśni
I na dzikiej róży
Ogród w zieleń się wystraja
Po wiosennej burzy

Wkrótce lato nas przywita
Ciepła letnia pora
Słońce wcześnie rano wstaje
Zachodzi z wieczora

Las zaprasza na jagody
Pełno ich w zieleni
Głóg ciernisty tam na miedzy
Owocem rumieni

Bocian stąpa za kosiarką
Gdy ta kosi trawę
Skrzętnie żabek wypatruje
Ma dobrą zabawę

Łany zboża już się bielą
Na wietrze falują
Niezadługo będą żniwa
Zapewne to czują

Wkrótce kombajn ruszy w pole
By wykosić zboże
Bydło chętnie skubie trawę
Obok na ugorze

Czas już plony zebrać z pola
Jesień nam to radzi
Bo jest dobrą gospodynią
Zapasy gromadzi

Dzień się mocno już nachylił
Ściele długie cienie
A poranek w kroplach rosy
Daje orzeźwienie

Ciężka gałąź na jabłoni
Gnie się z owocami
Mgły na łąkach już się ścielą
Jesień mknie polami

Już listopad się uśmiecha
Śnieżek drobny prószy
Lekki mróz już bieli trawę
I szczypie nam uszy

Wkrótce adwent, po nim święta
Narodzenia Pana
Dobrze jeśli kołdra śniegu
Będzie po kolana

Gdy okryje szare pola
Łąki i ogrody
I otuli nasze chaty
A mróz zetnie wody

Stary Roczek pożegnamy
W tak odświętnej szacie
Przy kolędach i choince
Niemal w każdej chacie

3. 09. 2014

[link widoczny dla zalogowanych]

DO MOJEJ SIOSTRY

Dziękuję Ci siostro moja
Za Twe serce pełne troski
Gdy przed laty z rodzicami
Przebywałem pośród wioski

Ty z trojga rodzeństwa mego
Byłaś dla mnie tą osobą
Którą mile wciąż wspominam
I te lata razem z Tobą

Za uczynność i Twą troskę
Dobroć serca, przywiązanie
Tymi słowy choć z daleka
Składam Ci podziękowanie

Przyjmij zatem słów wiązankę
Którą ślę po wielu latach
Niech przynajmniej taka będzie
Za Twą dobroć, ma zapłata

Jeżyk 8. 06. 2009

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeżyk

Jeżyk

WYBORCZA SUGESTIA 2014

Radnym nie będę bom nie miejscowy
Zresztą za "dietą" też nie przepadam
Wybierzcie mądrych, uczciwych ludzi
To moja dla Was życzliwa rada

Takich co mają rozum i głowę
Z otwartym sercem, przyjazną dłonią
Co dobrze służą gminie, krajowi
Nie tych co ciągle za groszem gonią

Potrzeba myśli mądrej i świeżej
Na nowe czasy w początkach wieku
Niech ta zasada nadrzędną będzie
Pamięć o zwykłym szarym człowieku

Warto dać szansę miejscowym paniom
Wszak one zawsze "chodzą po ziemi"
Rodzinne gniazdko zbudować umią
Pracą i troską, dłońmi swoimi

Ten "patriarchat" co trwa od wieków
Czas chyba zmienić, nadeszła pora
Taka okazja wkrótce się zdarzy
Już w listopadzie, w bliskich wyborach

Któż mi zaprzeczy że ta społeczność
Która w granicach mieści się gminy
Nie jest lustrzanym niemal odbiciem
Zwykłej przeciętnej polskiej rodziny

To panie tworzą klimat i ciepło
W rodzinie, w domu, także w urzędzie
Gdy stery władzy im przekażecie
To w naszej gminie również tak będzie

Niech łatwiej żyje się po wyborach
Starszym i młodym w Gminie Markowa
Właściwy wybór do Was należy
Ślę nowym władzom życzliwe słowa

26. 10. 1014

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeżyk

O. KOLBE - DWIE KORONY

Otrzymał je Rajmund będąc w młodym wieku
Do dziś żywa pamięć o świętym człowieku

We śnie je otrzymał, miał dwie do wyboru
Którą z nich wybierze ? Jakiego koloru?

Jedna była biała, prosta, nie złocona
Biel zaś znaczy czystość, stąd biała korona

A czystość to życie w kapłaństwie, w zakonie
Czy przejdzie przez życie w tej właśnie koronie ?

A druga w czerwieni, krwistego koloru
Czy może tę przyjmie, świadomie, z wyboru?

Cóż znaczy ten kolor z krwią ściśle związany
Czy ofiarę, męstwo, czy cierpienia rany

Bez chwili wahania obydwie przyjmuje
I nieść je przez życie Marii obiecuje

Wszak od niej otrzymał te królewskie dary
Które wymagają cierpienia, ofiary

Po latach gdy jest już boskich łask szafarzem
Wydaje "Rycerza" Matce Boskiej w darze

Także i w Japonii za bożym natchnieniem
Wydaje "Rycerza" z dużym powodzeniem

Gdy wojna już szczerzy okrutne swe szpony
Zjawia się Gestapo, będzie uwięziony

Oświęcim dlań będzie miejscem przeznaczenia
Pasiak, twarda prycza, głód i poniżenia

I praca nad siły od samego rana
By zniszczyć człowieka, tak zaplanowana

Tam też heroiczną decyzję przyjmuje
Od wyroku śmierci współwięźnia ratuje

Sam trafia do bunkra,gdzie przez dwa tygodnie
Jest bez łyżki strawy, i cierpi okropnie

Do Matki Najświętszej modlitwy zanosi
I o wybaczenie dla oprawców prosi

Zastrzykiem z fenolu kończy swoje męki
W przeddzień Wniebowzięcia Najświętszej Panienki

Obie zaś korony które we śnie przyjął
Złożył u stóp w niebie przed Panną Maryją

Jeżyk 2. 12. 2014

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeżyk

KAPŁAŃSKA DROGA

Zrzekłeś się wtedy złudnej uciechy
Innego szczęścia znalazłeś zdrój
Dziś cały jesteś tylko dla niego
On jest na zawsze twój

Bóg swą miłością ujął twe serce
Ty zaś wyzbyłeś się dlań wszystkiego
Odtąd podążasz jego śladami
I żyjesz tylko dla niego

Trudności życia już cię nie zwiodą
Cierpliwie dźwigasz ciężar i znój
On zaś dla ciebie jest drogowskazem
Zostanie zawsze twój

Tę jedność z bogiem w której trwasz
Wziąłeś od niego w szczególnym darze
Na jego słowo odrzekłeś "Tak"
Stanąłeś przed ołtarze

Dajesz Jezusa wszystkim w około
I ewangelii święte przesłanie
Niech ziarno które zasiać chcesz
Padnie na glebę, spraw Dobry Panie

Tym co zbłądzili wskazujesz drogę
I dłoń podajesz zawsze życzliwie
Niech cię prowadzi Dobry Bóg
Na trudnej życia niwie

Ty z Wiatykiem w ciemną noc
Śpieszysz gdy życie bieg swój kończy
Zbłąkanej duszy niesiesz dar
I szczęście które się nie skończy

Jeżyk. 7. 12. 2014

[link widoczny dla zalogowanych]

Obrazek który wkleiłem na stronce nie jest z Husowa. Przedstawia jednak dawny zwyczaj przyklęknięcia, przeżegnania się, przy spotkaniu kapłana idącego z Wiatykiem do ciężko chorej osoby. Dziś ten zwyczaj zaginął gdyż księża do chorego jeżdżą zwykle samochodem, chociaż niekiedy zdarza się że idą pieszo. Dla tego wkleiłem ten charakterystyczny obrazek z dawnych czasów. Takiego zachowania uczono nas w szkole na lekcji religii

Jeżyk

OPŁATEK

Zwyczaj bardzo stary, znany od stuleci
Siadamy do stołu gdy gwiazdka zaświeci

A stół już nakryty obrusem tak białym
I pachnące sianko skryte pod nim całym

Wszak Bożych Narodzin pamiątka nadchodzi
Łamią się opłatkiem i starsi i młodzi

Serdeczne uściski i miłe życzenia
I łzy które często płyną ze wzruszenia

Gdy po wielu latach w swym rodzinnym siole
Stęsknieni za sobą znów przy jednym stole

W wigilijny wieczór, w tę szczególną chwilę
Rodzinka w komplecie, czas upłynie mile

Stary zwyczaj karze by na tą wieczerzę
Osobę samotną przyjąć z serca, szczerze

To dla niej nakrycie czeka dodatkowe
By ten co w potrzebie, mógł schroni tu głowę

Szanujmy tradycję, niech zwyczaj ten stary
Będzie wyznacznikiem przyjaźni, ofiary

Której wtedy brakło gdy Jezus maleńki
Miał się już narodzić z Najświętszej Panienki

Kiedy to zabrakło dlań miejsca w gospodzie
Zrodził się w stajence, na sianku i w chłodzie

20. 12. 1014

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeżyk

CÓŻ CI MOGĘ DAĆ

Cóż ci mogę dać przyjacielu drogi
Posiadam niewiele, sam jestem ubogi
Oprócz paru wspomnień z ubiegłych już lat
I tych kilku wierszy, to mój cały świat

Mogę ci przybliżyć piękno tego świata
Uroki przyrody, gorącego lata
I ten zapach łąki z usianej w niej kwiatem
Piękny śpiew skowronka który słychać latem

W krzaku dzikiej róży słowik ma schronienie
A o wczesnym ranku słychać jego pienie
Zapach świerku w lesie, maciejki w ogrodzie
Która woń rozsiewa o wieczornym chłodzie

Cóż ci mogę podarować przyjacielu mój
Chyba błękit nieba i ten leśny zdrój
Jego kręte ścieżki i liczne zakola
Kwiaty chabru latem które zdobią pola

I ten klucz żurawi po niebie płynący
Aby przetrwać zimę gdzieś w krajach gorących
Gdzie jaskrawe słońce z rana do wieczora
I gdzie śnieżny całun nie zakrywa pola

A na pożegnanie ślę szczere życzenia
Trzymaj się mój drogi i do zobaczenia
Niechaj każdy dzionek dodaje ci sił
I na życia fotografii, zawsze młodym był

11. 01. 1015

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeżyk · Wysłany: Pon 0:26, 02 Mar 2015 Temat postu:

NAD STRUMYKIEM

Stała wierzba nad strumykiem
Duża, rosochata
Wśród szuwarów zeschłej trawy
Przetrwała tu lata

Resztki śniegu już topnieją
Gdy słońce wysoko
Nowe życie da przyrodzie
Uraduje oko

Tu i tam już się wychyla
Kwiatek przebiśniegu
Wkrótce wiosna tu zawita
Na strumyka brzegu

Wnet ożyją łąki, pola
Wierzba zazieleni
Kos zbuduje swoje gniazdo
Wśród gałązek cieni

Tam na niebie ciemna chmura
Łzę roni obficie
A na łące wśród szuwarów
Znów budzi się życie

Krzew wikliny już się zdobi
W bazie srebrem lśniące
Wkrótce bocian się pojawi
Na zielonej łące

J. Józef. 1. 03. 2015

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeżyk · Wysłany: Czw 0:16, 26 Mar 2015 Temat postu:

CIEŃ

Kim jesteś mój drogi
Wciąż się przy mnie snujesz
Czy włócząc się za mną
Czasu nie marnujesz ?

Gdy słońce zaświeci
Zjawiasz się przede mną
Dziś już nie pamiętam
Czy ślub brałeś ze mną ?

Płaszczysz się po ziemi
Mokniesz w rannej rosie
W szarym swym ubranku
Taplasz się po błocie

Dłużej nie wytrzymam
Przyjacielu drogi
Chyba cię rozdepczę
Wytrę w ciebie nogi

Czy ty jesteś zjawa ?
Wyglądasz okropnie
Gdy słońce za chmurką
Giniesz bezpowrotnie

J. Józef. 4. 10. 2009

[link widoczny dla zalogowanych]

Jou Tube: [link widoczny dla zalogowanych]

(Wiersz z przed paru lat, przypadkiem odnaleziony w sieci)