O znanych husowianach w 'Gazecie wyborczej"

Jeżyk

Dziennikarka ?Gazety" napisała książkę o wrocławskich uczonych
Izabela Strączek2005-11-07, ostatnia aktualizacja 2005-11-07 00:00 - Nie jestem specjalistką od uczonych, porywa mnie to, co porywa każdego dziennikarza - zwykły człowiek i jego historia. Uwielbiam rozmawiać z ludźmi, poznawać ich. Chciałam pokazać uczonych jako zwykłych mężów, ojców, stąd taki tytuł książki - mówi Wanda Dybalska. Nasza redakcyjna koleżanka prezentowała w poniedziałek swoją książkę o nieżyjących już wybitnych wrocławskich uczonych

Fot. Mikołaj Nowacki/ AG
Wanda Dybalska w towarzystwie rektora UWr Leszka Pacholskiego (z prawej) i...Zaczęło się w 2002 roku - przy okazji 300-lecia istnienia Uniwersytetu Wrocławskiego. - Wspominaliśmy na łamach "Gazety" wielkich wrocławskich profesorów - opowiada Wanda. - Co tydzień przez pół roku pojawiał się szkic o jednym z uczonych. Pracowałam nad tymi tekstami w każdej wolnej chwili, także na urlopie. Aż kiedyś Witold Podedworny, właściciel z Oficyny Wydawniczej "Atut", zgłosił się do redakcji i zaproponował, żeby zebrać wspomnienia i wydać je jako książkę.

"Taki zwyczajny. O profesorach Uniwersytetu Wrocławskiego" zawiera 19 szkiców o słynnych uczonych, uzupełnionych wyjątkowymi zdjęciami z domowych archiwów. Większość to fotografie nigdy niepublikowane, przechowywane w rodzinnym gronie, niekiedy bardzo osobiste, jak choćby zdjęcia prof. Władysława Floryana z rodziną na grzybobraniu czy na plaży w Sopocie albo fotografia rodziców prof. Wincentego Stysia przed organistówką w Husowie. - Spotkałam wspaniałe rodziny profesorów, które poświęciły mi czas, otwierały mi domy i albumy ze zdjęciami, dopuszczały do rodzinnych tajemnic - wspomina autorka. - Opowiadały anegdoty, mówiły o radościach i dramatach.

Jak na przykład o tajemniczej śmierci prof. Henryka Zielińskiego, który zginął w marcu 1981 roku w niewyjaśnionych okolicznościach na ulicy, kilkadziesiąt metrów od swojego mieszkania. Czy o legendzie wrocławskiej chemii, prof. Bogusławie Trzebiatowskiej, która uchodziła za kobietę bardzo wymagającą i ostrą. - Tymczasem ze wspomnień jej najbliższych wyłania się obraz wspaniałego człowieka, opiekuńczej i wrażliwej cioci Busi, jak ją zapamiętały dzieci jej brata - podkreśla Wanda. - Ludzie chcą wiedzieć, jakim człowiekiem był ten słynny profesor. A czas pędzi do przodu, odchodzą osoby, które ich znały i mogą o nich opowiedzieć. Szkoda, byśmy o nich zapomnieli.

Podczas rozmów i spotkań zawiązało się wiele przyjaźni. Po półtora roku zobaczyli się wszyscy ponownie przy okazji Profesorskich Zaduszek w sali Oratorium Marianum: rodziny, współpracownicy i uczniowie bohaterów książki. Witali się z Wandą jak starzy przyjaciele, wspominali wielkich nieobecnych, których symbolizował fotel z przewieszoną czarną togą profesorską i zapalona świeca. Profesor Marek Czapliński opowiadał więc o swoim ojcu, matematyk Bolesław Gleichgewicht przypominał pierwsze powojenne spotkanie z prof. Hugonem Steinhausem. Profesor Aleksandra Kubicz z sentymentem przywoływała niezwykłe rogaliki pieczone przez Wandę Mejbaum-Katzenellenbogen, na które przepis umieszczono nawet w kronice wydziału biochemii. Ruta Czaplińska, wieloletnia asystentka i prawa ręka Steinhausa, dziękowała za książkę. - Cenię to, że pani Dybalska dba o pamięć o ludziach, nie tylko o profesorach, ale też o zwykłych ludziach żyjących w Polsce - mówiła. Podkreślano też, że życie domaga się kolejnych rozdziałów, odchodzą bowiem następni wybitni uczeni, jak choćby prof. Czesław Hernas. - Ja jako czytelnik bardzo bym chciał przeczytać ciąg dalszy - dodał prof. Andrzej Zawada z filologii polskiej, który prowadził spotkanie. Sama autorka dodaje, że pojawia się coraz więcej oczekiwań, by wspominać również żyjących naukowców, a materiałów na następną książkę nie brakuje.